ഒമർ ലുത്ഫി അക്കാഡ് സംവിധാനം ചെയ്ത മൈ പ്രോസ്റ്റിറ്റിയൂട്ട് ലവ് ( Vesikali Yarim 1968)എന്ന കൾട്ട് ഫിലിം ഒരു ഗ്രോസറിക്കാരനും എസ്കോർട്ടും തമ്മിൽ രൂപപ്പെടുന്ന  അനിതരസാധാരണവും കാവ്യാത്മകവുമായ സ്നേഹബന്ധത്തിന്റെ ഇതിവൃത്തപരതയിലൂടെ അറുപതുകളിലെ ഇസ്‌താബൂളിന്റെ ഇത്തരം സാമൂഹ്യസമസ്യകളെ തുറന്നുകാട്ടുന്നുണ്ട്. ഫ്രഞ്ച് ഇറ്റാലിയൻ നവമാതൃകകളാൽ സ്വാധീനിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന ഈ ഫിലിമിൽ ഇസ്താംബൂൾ ഒരു പശ്ചാത്തലം മാത്രമല്ല. മറിച്ച്‌ ഹാലിലിന്റെയും സബീഹായുടെയും വിനിമയങ്ങളെ സാധ്യമാക്കുന്ന ഒരു നഗരപ്രദേശവും ചിത്രത്തിലെ ഒരു മുഖ്യകഥാപാത്രവും കൂടിയാണ്. പ്രാദേശികമായ ഹിജാബ് ധരിച്ച ഒരു ഗ്രാമീണ സ്ത്രീയെ വിവാഹം കഴിച്ച ഒരു സാധാരണ പുരുഷനാണ് ഹാലിൽ. എന്നാൽ, തന്റെ അയല്പക്കത്തുനിന്നും തന്റെ കൂട്ടുകാരോടൊപ്പം ബെയഗിലുവിലെ ചൂതാട്ടകേന്ദ്രങ്ങളിലേക്ക് പറിച്ച്‌നടപ്പെടുന്ന അദ്ദേഹം പതുക്കെ സ്ത്രീകൾ പുരുഷന്മാരോടൊപ്പം കുടിച്ചുകൂത്താടിയിരുന്ന അയൽപക്കത്തെ നിശാദൃശ്യങ്ങളെയും പുതിയൊരു സാമൂഹികരൂപീകരണത്തേയും കണ്ടെത്തുന്നു. അവിടെയാണദ്ദേഹം പുകവലിക്കുകയും കുടിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്ന ഭാരിച്ച മേക് അപ്പോടുകൂടിയ ആ സ്വർണ്ണമുടിക്കാരിയെ കാണുന്നത്. അവളുടെ പേര് സബീഹ. തന്റെ ലോകത്തിനപവാദമായ സ്ത്രീത്വം തുളുമ്പിനിൽക്കുന്ന ഈ മോഡേൺ പെൺതരിയുമായി അവൻ പെട്ടെന്നുതന്നെ അടുപ്പത്തിലായി.തന്റെ കുടുംബവുമായുള്ള ബന്ധം അറുത്തുമാറ്റി ബെയഗിലുവിലെ നിശാ ദൃശ്യങ്ങളിൽ അഭിരമിച്ച അവൻ അങ്ങനെ കുടിക്കാനും തുടങ്ങി. ഈ സ്നേഹബന്ധത്തിന്റെ അസാധ്യത കടന്നുവരുന്നത് അവരുടെ വ്യത്യസ്ത ധാർമികമൂല്യവിചാരങ്ങളിൽ നിന്നു മാത്രമല്ല,മറിച്ച് ഒരേ നഗരത്തിലെ വിഭിന്നമായ സ്ഥലകാലനിർമ്മിതികളിലാണ് അവർ ജീവിക്കുന്നത് എന്നതുകൊണ്ടുമാണ്.തന്റെ ക്യാമറക്കണ്ണുകളിലൂടെ ഗുള്ളർ ഒപ്പിയെടുത്തത് ഈ വിഭിന്നമായ ലൗകികാധ്യായങ്ങളെയാണ്

പരിശീലനത്തിലൂടെയും പരിശ്രമങ്ങളിലൂടെയും നിരന്തരം പരിപോഷിപ്പിക്കുകയും ഒരു തൊഴിൽ അതിന്റെ പൂർണ്ണതയോടുകൂടി ചെയ്തുചെയ്തുതീർക്കലുമാണല്ലോ കൈത്തൊഴിൽ വൈദഗ്ദ്യം. ശാരീരികമായ ആവർത്തനങ്ങളിലൂടെയും  പരിശീലനങ്ങളിലൂടെയും ഒരു കഴിവ് വളർത്തിയെടുക്കുകയും  പതുക്കെയുള്ള രൂപാന്തരപ്പെടുത്തലോടുകൂടി ലോകത്തെതന്നെയും  മാറ്റിവരക്കുകയാണത്. അത്തരം ജോലിസ്ഥലങ്ങൾ യാദൃശ്ചികമായി രൂപപെട്ടതോ ബുദ്ധിശൂന്യമായകേന്ദ്രങ്ങളോ ആയിരുന്നില്ല.

<റിച്ചാർഡ്ഷെനെറ്റ് തലമുറകളിൽ നിന്നും തലമുറകളിലേക്ക് കൈവഴിയായി അറിവ് കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെടുന്ന ഇത്തരം കേന്ദ്രങ്ങളുടെ വ്യതിരിക്തതയെ  അടയാളപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട്. ഒരനുഷ്ഠാനമെന്നോണം തുടർത്തികൊണ്ടുപോരുന്ന അവിടങ്ങളിലെ വ്യക്തിപരമായ കൈമാറ്റം പൊതുജനത്തിന് ഇമ്പമുള്ള ഒരുമിച്ചുകൂടലുകളാണ്  സമ്മാനിക്കുന്നത്. എന്നാൽ, അത്തരം കൈത്തൊഴിലുകൾ  മിക്കവയും അന്യം നിന്നുപോവുകയോ യന്ത്രങ്ങൾക്ക് വഴിമാറിക്കൊടുക്കാറുകയോ ചെയ്തിട്ടുള്ള ഇക്കാലത്ത് തൊഴിലുകൾക്ക്‌ ദൈനംദിന ജീവിതത്തെയും പൊതുസമ്മതത്തെയും നിർണയിക്കുന്നതിലുള്ള കേന്ദ്രാഭിമുഖ്യത നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇതുകൊണ്ടൊക്കെത്തന്നെയാണ് ആധുനികവത്കരണത്തിന്റെ ദൃശ്യാവിഷ്കാരങ്ങളിൽ ഗുലർ ഒരു വഴിത്തിരിവാകുന്നത്.