(തുടർച്ച )

മുസ്‌ലിംകളെ ആത്മ സംസ്കരണം നടത്തി ആത്മീയതയിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്ന് അവരെ ശുദ്ധീകരിക്കുക എന്നതും ഹൃദയത്തിന്റെ വിശുദ്ധമായ അവസ്ഥകളിലേക്ക് അവരെ വഴി നടത്തുകയെന്നതും മുഹമ്മദ് നബിയുടെ പ്രധാന കടമകളിലൊന്നാണ്. കാരണം അല്ലാഹു സൂറത്ത് അൽ ഇമ്രാനിൽ പറയുന്നു.

“അല്ലാഹു വിശ്വാസികളെ അനുഗ്രഹിച്ചിരിക്കുന്നു. കാരണം, അവൻ അവരിലേക്ക് ഒരു ദൂതനെ അയച്ചിട്ടുണ്ട്. അവർ തന്റെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ അവർക്ക് പാരായണം ചെയ്യുകയും അവരെ സംസ്കരിക്കുകയും അതു വഴി ജ്ഞാനികളാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു” (ഖുർആൻ 3: 164),

നുബുവ്വത്തിന്റെ പ്രധാനപ്പെട്ട നാലു ദൗത്യങ്ങളെ വ്യക്തമായി പരാമർശിക്കുകയാണ് ഈ ആയത്തിൽ. അതിൽ രണ്ടാമത്തേത് അഥവാ, തസ്കിയത്ത് എന്ന പദം ‘സംസ്കരിക്കുക’ എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഒന്നാം തലമുറ കടന്നുപോയെങ്കിലും വഹ്‌യിനെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിയുള്ള അധ്യാപനം അവസാനിക്കുന്നില്ല. ഇത് സൂറത്ത് ലുഖ്മാനിലെ തന്റെ നിർദേശത്തിൽ അല്ലാഹു വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്.

“എന്നിലേക്ക് തിരിയുന്നവരുടെ പാത നിങ്ങൾ പിന്തുടരുക” (ഖുർആൻ 31:15).

വഹ് യിനെ മുസ്‌ലിംകളിലേക്ക് എത്തിച്ചു കൊടുക്കുന്നവരുടെ അധ്യാപന – പരിവർത്തന ദൗത്യത്തെയാണ് ഈ വാക്യങ്ങൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത്, രണ്ടാമത്തെ വാക്യത്തിലെ ‘പിന്തുടരുക’ എന്ന വാക്ക് കൂടുതൽ പൊതുവായ അർത്ഥമുള്ളതാണ്, ഇത് ഒരു ഗുരുവിന്റെ മാതൃക നിലനിർത്തുന്നതിനെയും പിന്തുടരുന്നതിനെയുമാണ് വിവക്ഷിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ടാണ് നിരവധി രീതികളും ചിന്താ സരണികൾ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും തസവ്വുഫിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ ഈ രണ്ട് കാര്യങ്ങളിലും ഒരു മാറ്റവും വരാതെ നിൽക്കുന്നത്. ഗുരുവുമായുള്ള സഹവാസം വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ്. കാരണം, പ്രവാചകനുമൊത്തുള്ള സഹവാസമാണല്ലോ സ്വഹാബത്തിനെ പരിശുദ്ധരാക്കിയത്.

അതുകൊണ്ടാണ് തസവ്വുഫ് ഒരു പ്രത്യേക ത്വരീഖത്തിലൂടെയോ ശൈഖ് -മുരീദ് ബന്ധത്തിലൂടെയോ സംരക്ഷിക്കപ്പെടുകയും കൈമാറപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നത്. ഖുർആൻ പറഞ്ഞതും പ്രവാചക ചര്യയുമായ തസ്കിയത്ത് (ആത്മ സംസ്കരണം )ആണ് തസവ്വുഫിലെ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യം. രണ്ടാമതായി, ഇസ്‌ലാമിക വിജ്ഞാനങ്ങൾ രചനകളിലൂടെ മാത്രമായിരുന്നില്ല കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ടത്. മറിച്ച് പണ്ഡിതരിൽ നിന്ന് വിദ്യാർത്ഥികളിലേക്ക് നേരിട്ടും കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ടിരുന്നു. മൂന്നാമതായി, ഉണ്മയുടെ അവസ്ഥകളെ പറ്റിയുള്ള ജ്ഞാനം ഗ്രഹിക്കുകയെന്നത് എളുപ്പമല്ല. അറിവിൽ പ്രവാചകനിൽ നിന്ന് അനന്തരം ലഭിച്ചവർക്ക് മാത്രമേ അവ കരസ്ഥമാക്കാൻ കഴിയുകയുള്ളു.

ഇസ്‌ലാമിലെ ശരീഅത്തിനെ കൃത്യമായി മനസ്സിലാക്കാനും ഖുർആനും ഹദീസുകളും ആവശ്യപ്പെടുന്ന ഹൃദയ വിശുദ്ധി കൈവരിക്കുന്നതിനും ആവശ്യമായ ശരീഅത്തിന്റെ ഒരു വിജ്ഞാന ശാഖ എന്ന നിലയിലാണ് നാം ഇതു വരെ തസവ്വുഫിനെ കുറിച്ച് സംസാരിച്ചത്. ശരീഅത്തും തസവ്വുഫും തമ്മിലുള്ള അഭേദ്യമായ ബന്ധത്തെ മാലികി മദ്ഹബിന്റെ സ്ഥാപകനായ ഇമാം മാലിക് പ്രകടമാക്കുന്നുണ്ട് : “ശരീഅത്ത് പഠിക്കാതെ തസവ്വുഫ് ശീലിക്കുന്നയാൾ തന്റെ വിശ്വാസത്തെ ദുഷിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്., അതേസമയം തസവ്വുഫ് ശീലിക്കാതെ ശരീഅത്ത് പഠിക്കുന്നയാൾ അവനെ തന്നെ ദുഷിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഇവ രണ്ടും കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നയാൾ മാത്രമേ സത്യത്തിൽ എത്തിച്ചേരുന്നുള്ളൂ. അതുകൊണ്ടാണ് മലേഷ്യ മുതൽ മൊറോക്കോ വരെ നീണ്ടു നിൽക്കുന്ന മുസ്‌ലിം ലോകത്തെമ്പാടുമുള്ള മദ്രസകളിലെ പരമ്പരാഗത പാഠ്യപദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായി തസവ്വുഫിനെ പഠിപ്പിച്ചത്. അതു കൊണ്ടു തന്നെയാണ് ഈ ഉമ്മത്തിലെ ശരീഅത്ത് പണ്ഡിതന്മാരിൽ പലരും സൂഫികൾ ആയതും. ഇതേ കാരണത്താലാണ് ഈ നൂറ്റാണ്ടിന്റെ തുടക്കത്തിൽ ഉണ്ടായ ഇസ്‌ലാമിക ഖിലാഫത്തിന്റെ അന്ത്യം വരെയും തുടർന്ന് മുസ്‌ലിം നാടുകളിൽ പടിഞ്ഞാറൻ സാംസ്കാരിക സാമ്രാജ്യത്വം തുടങ്ങുന്നത് വരെയും ലഖ്നൗവിൽ നിന്ന് ഇസ്തംബൂൾ വരെയും കൈറോ വരെയും നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന ഇസ്‌ലാമിക സ്ഥാപനങ്ങളിൽ തസവ്വുഫ് പഠിപ്പിക്കാനായി പ്രത്യേകം അധ്യാപകർ ഉണ്ടായിരുന്നതും.

എന്നാൽ തസവ്വുഫിന്റെ രണ്ടാമത്തെ വശത്തെക്കുറിച്ച് നമ്മൾ ഇതുവരെ സംസാരിച്ചിട്ടില്ല; അതായത്, ഇമാനുമായുള്ള ബന്ധം. ഇസ്‌ലാമിന്റെ രണ്ടാമത്തെ സ്തംഭം, അഥവാ, ഇസ്‌ലാമിക വിജ്ഞാനത്തിൽ അഖീദ എന്നു പറയും. എല്ലാ മുസ്‌ലിംകളും അല്ലാഹുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു, മനുഷ്യ മനസ്സിന് സങ്കൽപ്പിക്കാവുന്നതിനുമപ്പുറം അതീന്ദ്രിയ സ്വഭാവം ഉള്ളവനാണ് അല്ലാഹു. കാരണം മനുഷ്യന്റെ യുക്തിക്ക് അവന്റെ ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ പരിമിതിയിലുള്ളത് മാത്രമേ ഗോചരമാവുകയുള്ളൂ. മനുഷ്യ യുക്തിക്ക് സംഖ്യ, ദിശാബോധം, സ്ഥല – കാലം എന്നിവക്കുള്ളിൽ മാത്രമേ പ്രവർത്തിക്കാനാകൂ. അല്ലാഹു ഇതിനെല്ലാം അതീതനാണ്.

അല്ലാഹു പറയുന്നു :

“അവനെപ്പോലെ മറ്റൊന്നുമില്ല” (ഖുർആൻ 42:11)

ഇമാം മുസ്‌ലിം റിപ്പോർട്ട് ചെയ്ത “നാം അല്ലാഹുവിനെ കാണുന്നു എന്ന ബോധ്യത്തോടെ ഇബാദത്ത് ചെയ്യലാണ് ഇഹ്സാൻ ” എന്ന ഹദീസിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ഈ ഖുർആൻ വചനത്തെ പറ്റി ഒരു നിമിഷം ആലോചിച്ചാൽ മനസ്സിലാകുന്ന ചില കാര്യങ്ങളുണ്ട്. ഇവിടെ കാണുക എന്നാൽ കണ്ണുകൊണ്ടുള്ള ഭൗതികമായ കാഴ്ചയല്ല. വികാരങ്ങളെ മറികടക്കാനാവാത്ത മനസ്സു കൊണ്ടുള്ള കാഴ്ചയും അല്ല. കാരണം ദിവ്യതയിലേക്ക് എത്തിച്ചേരാൻ അവക്കും ആകില്ല. എന്നാൽ ഈമാന്റെ വെളിച്ചത്തിന് അവിടെ എത്തിച്ചേരാൻ സാധിക്കും. അവിടെ റൂഹിനായിരിക്കും സ്ഥാനമുണ്ടാവുക.

അല്ലാഹു പറയുന്നു :

“പറയുക: ‘ആത്മാവ് എന്റെ നാഥന്റെ കാര്യമാണ്’ ‘(ഖുർആൻ 17:85).

ഈ റൂഹിന്റെ ഭക്ഷണമാണ് ദിക്റ്. കാരണം അല്ലാഹുവിനോടുള്ള വഴിപ്പെടൽ അവന്റെ ആത്മാവിൽ ഈമാൻ വർദ്ധിക്കാൻ കാരണമാകും. വഴിപ്പെടലിന്റെ ഏറ്റവും പ്രധാന രൂപമാണ് ദിക്റ് എന്ന് പ്രവാചകർ (സ) പറഞ്ഞതായി ഇമാം ഹാകിം തന്റെ മുസ്തദ്റകിൽ റിപ്പോർട്ട്‌ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. നല്ല പ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെ, പ്രത്യേകിച്ച് ദിക്റിലൂടെ ഇമാന്റെ ശക്തിയും ആത്‌മീയ ചൈതന്യവും വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നു. ഒരിക്കൽ ഒരു അമുസ്‌ലിം എന്നോട് ചോദിച്ചു. “ദൈവം ഉണ്ടെങ്കിൽ പിന്നെ എന്തിനാണ് കാര്യങ്ങളെ വളച്ചൊടിച്ച് അവതരിപ്പിക്കുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ് അവൻ തന്നെ പുറത്തുവന്ന് കാര്യങ്ങളെല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞു കൂടാ?”

ഇതിനുള്ള ഉത്തരമാണ് തക്‌ലീഫ്. അഥവാ ‘ധാർമിക ഉത്തരവാദിത്വം’. ഈ ജീവിതത്തിൽ ബാഹ്യ പ്രവർത്തനങ്ങൾ മാത്രമല്ല നാം എന്തു കൊണ്ട് വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നതും പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ്. ദൈവത്തിലുള്ള വിശ്വാസവും മറ്റ് ശാശ്വതമായ സത്യങ്ങളും ഈ ലോകത്ത് എളുപ്പം അറിയാമായിരുന്നെങ്കിൽ അല്ലാഹു നമ്മെ ഉത്തരവാദികളാക്കുന്നതിൽ അർത്ഥമുണ്ടാകില്ലായിരുന്നു,

എന്നാൽ, കുഫ്ർ / ഈമാൻ എന്നിവക്കിടയിൽ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് നടത്താനും വിശ്വാസിയെ അവിശ്വാസികളിൽ നിന്ന് വേർതിരിച്ചറിയാനും ചില വിശ്വാസികൾക്ക് മറ്റുള്ളവരേക്കാൾ ഉന്നതരാവാനും ഈ ലോകത്തിൽ നമുക്ക് ഒരു പരീക്ഷണമെന്ന നിലയിൽ അദൃശ്യമായ ഒരു വിശ്വാസമാണ് അല്ലാഹു നമുക്ക് ഏൽപ്പിച്ചു തന്നത്. അതുകൊണ്ടാണ് ദിക്റിലൂടെ ഈമാനെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നതിന് തസവ്വുഫിൽ അത്തരം രീതിശാസ്ത്രപരമായ പ്രാധാന്യമുള്ളത്. ചില കാര്യങ്ങളിൽ മുസ്‌ലിംകളെന്ന നിലക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ മാത്രമല്ല നമ്മോട് കൽപ്പിക്കപ്പെട്ടത് , അവയിൽ തികഞ്ഞ നിശ്ചയദാർഢ്യം പുലർത്താൻ കൽപിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. നമുക്ക് ചുറ്റും കാണുന്ന ലോകം വെളിച്ചത്തിന്റെയും അന്ധകാരത്തിന്റെയും മൂടുപടങ്ങൾ ചേർന്നതാണ്.നമ്മിൽ പലരിൽ നിന്നും ഈമാനെ തട്ടിമാറ്റുന്ന കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നു.

പരമ്പരാഗതമായ ‘അഖീദ’യിൽ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട സിദ്ധാന്തങ്ങളിലൊന്ന് അത്യുന്നതനായ അല്ലാഹുവിന്റെ വഹ്ദാനിയ്യത്ത്, അഥവാ ഏകത്വം. ഇതിനർത്ഥം, അവൻ തന്റെ സത്തയിലോ ഗുണങ്ങളിലോ അല്ലെങ്കിൽ അവന്റെ പ്രവൃത്തികളിലോ മറ്റൊരു പങ്കുകാരനില്ല എന്നാണ്. എന്നാൽ ദൈനംദിന ജീവിതത്തിൽ പരുക്കനും ഇടറുന്നതുമായ ഈ ഉൾക്കാഴ്ച മനസ്സിൽ സൂക്ഷിക്കാനുള്ള കഴിവ് നിലനിൽക്കുന്നത് ആ വ്യക്തിയിലെ നിശ്ചയദാർഢ്യമനുസരിച്ചാണ്. ഖുർആനിലെ സൂറത്തുൽ അഅ്‌റാഫിൽ നബി (സ്വ) യോട് അല്ലാഹു പറയുന്നു.

“പറയുക: ‘അല്ലാഹു ഉദ്ദേശിക്കാത്ത പക്ഷം എനിക്ക് സ്വന്തമായി പ്രയോജനമോ ദോഷമോ ഇല്ല’ ‘(ഖുർആൻ 7: 188)

എന്നിട്ടും നാം നമ്മെയും നമ്മുടെ തീരുമാനങ്ങളേയും ആശ്രയിക്കുന്നു.

ഇത് നിങ്ങൾ‌ക്ക് സ്വയം പരീക്ഷിക്കാൻ‌ താൽ‌പ്പര്യമുണ്ടെങ്കിൽ‌, അടുത്ത തവണ വൻ ബന്ധങ്ങളുള്ള, നിങ്ങൾ‌ക്ക് സഹായം നിർ‌ണ്ണായകമായ ലഭിക്കൽ ഒരു വ്യക്തിയെ ബന്ധപ്പെടുമ്പോൾ‌, ഒരു നിമിഷം ആത്മ പരിശോധന നടത്തുക. ആത്യന്തികമായി നിങ്ങൾ അവരെയാണ് ആശ്രയിക്കുന്നത് എങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ ചിന്തകളിൽ അല്ലാഹു മുൻപന്തിയിലല്ല. നിങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരെ ആശ്രയിച്ചാലും അവനാണ് ഫലം നിയന്ത്രിക്കുന്നത്. ഇത് നിങ്ങളുടെ അഖീദയിലെ ഒരു വീഴ്ചയല്ലേ എന്ന് വിലയിരുത്തുക. അത്തരം പോരായ്മകളെ ഘട്ടം ഘട്ടമായി ശരിയാക്കുകയാണ് തസവ്വുഫ്.

അദ്ധ്യാപനത്തിലൂടെയും ദിക്റിലൂടെയും മുസ്‌ലിമിന്റെ വിശ്വാസ്യത വർദ്ധിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഇത്തരം പോരായ്മകളെയും ഈമാനുമായി ബന്ധപ്പെട്ട മറ്റു പോരായ്മകളും പരിഹരിക്കുകയാണ് തസവ്വുഫ് ചെയ്യുന്നത്.

ഇസ്‌ലാമിക അധ്യാപനങ്ങൾക്ക് വിരുദ്ധമായ രീതിയിൽ ജീവിക്കുന്ന സൂഫികൾ എന്ന് നാം കേട്ടു പരിചയിച്ചവരെ കുറിച്ച് കൂടി പരാമർശിച്ച് നിർത്താം. സൂഫി എന്ന പദത്തിന് രണ്ട് അർത്ഥങ്ങളുണ്ട്. ഒന്ന്, ‘സ്വയം സൂഫിയായി കരുതുന്നവർ’. ഇത് സൂഫിസത്തെ കുറിച്ച് പഠിക്കുന്ന ഓറിയന്റലിസ്റ്റ് ചരിത്രകാരന്മാരുടെയും എഴുത്തുകാരുടെയും പെരുമാറ്റ രീതിയാണ്. അവർ സൂഫികളെ ഉലമകളോട് എതിർപ്പുള്ളവരായി ചിത്രീകരിക്കും. യഥാർത്ഥ തസവ്വുഫിന്റെ വ്യാപ്തിയെക്കുറിച്ചും രീതിയെക്കുറിച്ചും ഇതു വരെ നാം പരാമർശിച്ച ഖുർആൻ- ഹദീസ് വചനങ്ങൾ മുൻ‌തൂക്കം നൽകുന്ന നിർവ്വചനം എന്തെന്നാൽ ‘തനിക്കറിയാവുന്ന കാര്യങ്ങൾ പ്രയോഗിച്ച ശരീഅത്ത് പഠിച്ച ഒരു വ്യക്തി’ യാണ് സൂഫി. ശരീഅത്ത് പഠിച്ച ഒരു മനുഷ്യനെന്ന നിലയിൽ ഒരു സൂഫിക്ക് അറിയാവുന്ന ആദ്യത്തെ കാര്യം ഇസ്‌ലാമിലെ ശരീഅത്തും അഖീദയും എല്ലാവർക്കും മുകളിലാണെന്നാണ് . ഇതറിയാത്ത ആർക്കും ഒരിക്കലും ഒരു സൂഫിയാനാവില്ല.

സൂഫികളെ വിമർശിച്ച പണ്ഡിതരായ ഇബ്നു ജൗസി തന്റെ തല്ബീസു ഇബ്ലീസ് എന്ന കൃതിയിലോ അല്ലെങ്കിൽ ഇബ്നു തയ്മിയ്യ തന്റെ ഫതാവയിലോ അല്ലെങ്കിൽ ഇബ്നു അൽ ഖയ്യിം അൽ ജൗസിയ്യയോ ശരീഅത്തിന്റെ അനുബന്ധ ശാഖയെന്ന നിലക്ക് തസവ്വുഫിനെ വിമർശിച്ചിരുന്നില്ല. ഇതിനു തെളിവാണ് ഇബ്നു അൽ ജൗസി രചിച്ച അഞ്ച് വാള്യങ്ങൾ ഉള്ള സിഫത് അൽ-സഫ് വ. തസവ്വുഫിലെ ഏറ്റവും പ്രമുഖ ഗ്രന്ഥമായ രിസാലത്തുൽ ഖുശൈരിയ്യയിൽ ഇമാം ഖുശൈരി പരാമർശിച്ച അതേ സൂഫികളെ കുറിച്ചുള്ള ജീവചരിത്രമാണ് ഈ ഗ്രന്ഥത്തിലുള്ളത്. ഇബ്നു തൈമിയ തന്നെ ഖാദിരി ത്വരീഖത്തിലെ ഒരംഗമാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുപ്പത്തിയേഴ് വാള്യങ്ങളുളള മജ്മൂഉൽ ഫതാവയുടെ പത്തും പതിനൊന്നും വാള്യങ്ങൾ തസവ്വുഫിനായി നീക്കിവച്ചതാണ്. അതേപോലെ ഇബ്നു അൽ ഖയ്യിം അൽ ജൗസിയ്യ തന്റെ മൂന്ന് വാല്യങ്ങളുള്ള മദാരിജ് അൽ സാലികീൻ അടക്കമുള്ള കൃതികൾ കാണിക്കുന്നത് അവയുടെ രചയിതാക്കളുന്നയിച്ച വിമർശനങ്ങൾ തസവ്വുഫിനെ ഉദ്ദേശിച്ചായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് അവരുടെ കാലത്തെ തസവ്വുഫ് എന്ന് പറഞ്ഞ് കോലം കെട്ടിയ വിഭാഗത്തെ കുറിച്ചായിരുന്നു.

മറ്റ് ഇസ്‌ലാമിക ശാസ്ത്രങ്ങളിലെന്നപോലെ, ചരിത്രപരമായി തസവ്വുഫിലും തെറ്റുകൾ സംഭവിച്ചു. അവയിൽ മിക്കതും ശരീഅത്തിന്റേയും അഖീദയുടേയും പ്രാധാന്യം തിരിച്ചറിയാത്തതു മൂലം ഉണ്ടായതാണ്. എന്നാൽ തത്ത്വത്തിൽ മറ്റു വിജ്ഞാന ശാഖകളിൽ സംഭവിച്ച തെറ്റുകളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായിരുന്നില്ല തസവ്വുഫിലേതും. ഉദാഹരണത്തിന്, തഫ്‌സീർ സാഹിത്യത്തിലേക്ക് കടന്നുവന്ന ഇസ്രാഈലിയ്യാത്ത് ( ബനൂ ഇസ്രായേലിന്റെ അടിസ്ഥാനരഹിതമായ കഥകൾ) അല്ലെങ്കിൽ ഹദീസിലേക്ക് കടന്നുവന്ന വ്യാജങ്ങൾ. ഇതിനർത്ഥം തഫ്‌സീർ മോശമാണെന്നോ ഹദീസ് വ്യതിചലിച്ചതാണെന്നോ അല്ല , മറിച്ച്, ഓരോ ശാഖയിലും സംഭവിച്ച പിശകുകൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞ് ഈ മേഖലയിലെ ഇമാമുമാർ അതിനെതിരെ മുന്നറിയിപ്പ് നൽകി കാരണം മുസ്‌ലിം ലോകത്തിന് ബാക്കിയുള്ളവ ആവശ്യമാണ്. അത്തരം തിരുത്തലുകളാണ് ഇമാം ഗസ്സാലി തന്റെ ഇഹ് യയിലും ഇമാം ഖുശൈരി തന്റെ രിസാലത്തുൽ ഖുശൈരിയ്യയിലും ഒക്കെ പ്രതിപാദിക്കുന്നത്.

മുസ്‌ലിം ഉമ്മത്തിലെ ഉലമയാണ് തസവ്വുഫിനെ ഇസ്‌ലാമിന്റെ അനിവാര്യ ഭാഗമായി അംഗീകരിച്ചത്. തസവ്വുഫിനെ കുറിച്ച് അഗാധ ജ്ഞാനമുള്ള ശരീഅത്ത് പണ്ഡിതന്മാരാണ് ഇതിനു തെളിവ്. ഇബ്നു ആബിദിൻ, ഇമാം അൽ-റാസി, ഇമാം അഹ്മദ് സിർഹിന്ദി, ശൈഖ് സക്കറിയ അൽ-അൻസാരി, ശൈഖ് ഇസ്സ് ബ്നു അബ്ദുൽ സലാം, ഇമാം സുയൂതി എന്നിവരടക്കമുള്ളവർ.

ഒരേ സമയം വാളും പേനയും ഉപയോഗിച്ച് ഇസ്‌ലാമിനെ സഹായിച്ച സൂഫികളെ കുറിച്ച് Reliance of traveller ൽ നിന്ന് ഉദ്ധരിക്കട്ടെ:

‘പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ കോക്കസസിൽ റഷ്യക്കാർക്കെതിരെ ദീർഘകാലം യുദ്ധം ചെയ്ത നഖ്ഷ‌ബന്ദി ശൈഖ് ഷാമിൽ അൽ-ദാഗിസ്താനിയെ പോലുള്ളവർ, 1899 മുതൽ 1920 വരെ സൊമാലിയയിലെ ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കും ഇറ്റലിക്കാർക്കുമെതിരെ മുസ് ലിംകളെ പട നയിച്ച സാലിഹിയ ത്വരീഖത്തിലെ ശൈഖ് സയ്യിദ് മുഹമ്മദ് അബ്ദുല്ല അൽ സോമാലി, ഇസ്‌ലാമിക ഭരണ സംസ്ഥാപനത്തിനായി 1804 മുതൽ 1808 വരെ വടക്കൻ നൈജീരിയയിൽ ജിഹാദ് ചെയ്ത ഖാദിരി ശൈഖ് ഉസ്മാൻ ഇബ്നു ഫോദി, 1832 മുതൽ 1847 വരെ ഫ്രഞ്ചുകാർക്കെതിരെ അൾജീരിയക്കാരെ നയിച്ച ഖാദിരി ശൈഖ് അബ്ദുൽ ഖാദിർ അൽ ജസാഇരി, 1799 ൽ ഈജിപ്തിൽ ഫ്രഞ്ചുകാരുമായി യുദ്ധം ചെയ്ത ദർഖവി സൂഫി അൽ ഹാജ്ജ് മുഹമ്മദ് അൽ അഹ്റാഷ്, 1852 മുതൽ 1864 വരെ ഗിനിയ, സെനഗൽ, മാലി എന്നിവിടങ്ങളിൽ ഇസ്‌ലാമിക് ജിഹാദിന് നേതൃത്വം നൽകിയ തീജാനി ശൈഖ് അൽ ഹാജ്ജ് ഉമർ താൽ, ഖാദിരി ശൈഖ് മാഉൽ അയ്നൈൻ അൽ-ഖൽഖാമി, 1807 മുതൽ 1859 വരെ ലിബിയൻ മരുഭൂമി മുതൽ ഉപ-സഹാറൻ ആഫ്രിക്ക വരെയുള്ള ജന വിഭാഗത്തെ മുഴുവൻ ഇസ്‌ലാമിലേക്ക് കൊണ്ടു വന്ന സനൂസിയ്യ ത്വരീഖത്തിന്റെ സ്ഥാപകൻ മുഹമ്മദ് അലിയ്യു സനൂസി, ദഅ്‌വ പ്രവർത്തനങ്ങളിലൂടെ ഈ പ്രദേശങ്ങളെ മുഴുവൻ ഇസ്‌ലാമികവൽക്കരിച്ച ഇവരെല്ലാം സൂഫികളിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു( യാത്രക്കാരന്റെ റിലയൻസ് , 863).

ഏതുതരം മുസ്‌ലിംകളാണ് സൂഫികളെന്ന് ഇത്തരത്തിലുള്ള മനുഷ്യരുടെ ഉദാഹരണങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യക്തമാണ്, ; അതായത്, വ്യത്യസ്ത മേഖലകളിൽ ജീവിതം നയിക്കുന്നതോടൊപ്പം അവർക്ക് കഴിയുന്ന വിധത്തിൽ ഇസ്‌ലാമിനെ സേവിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് തസവ്വുഫ് അവരെ തടയുന്നുമില്ല.

ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാൽ, തസവ്വുഫിനെയും ശരീഅത്തിനെയും ആദ്യം നോക്കുമ്പോൾ, പല ഖുർആൻ വാക്യങ്ങളും സ്വഹീഹായ ഹദീസുകളും ഹറാമിന്റെ ആന്തരിക അവസ്ഥകളായ അഹങ്കാരവും അസൂയയും അല്ലാഹുവിനെ കൂടാതെ മറ്റുള്ളവരെ ഭയപ്പെടുന്നത് ഇല്ലാതാക്കാനും മുസ്‌ലിം ബാധ്യസ്ഥനാണ്. മറുവശത്ത്, കരുണ, സഹ മുസ്‌ലിംകളോടുള്ള സ്നേഹം, പ്രാർത്ഥന വേളയിലെ മന സാന്നിധ്യം, പ്രവാചകനോടുള്ള സ്നേഹം തുടങ്ങിയ അഭിവാജ്യമായ ആന്തരിക അവസ്ഥകൾ നേടിയെടുക്കുകയും വേണം. ഈ ആന്തരിക അവസ്ഥകളെ ഫിഖ്ഹിന്റെ ഗ്രന്ഥങ്ങൾക്ക് കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ കഴിയില്ലെന്ന് നാം നേരത്തെ പറഞ്ഞുവല്ലോ. ശരീഅത്തിന്റെ ബാഹ്യവും അളക്കാവുന്നതുമായ വശങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കുക എന്നതാണ് ഫിഖ്ഹിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. എന്നാൽ ഹൃദയത്തിന്റെ ആന്തരികാവസ്ഥകളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവ് ഓരോ മുസ് ലിമിനും പരമപ്രധാനമാണ്.

അവസാനമായി, തസവ്വുഫിനെതിരായി ഇബ്നുൽ ജൗസി, ഇബ്നു തൈമിയ തുടങ്ങിയ പണ്ഡിതന്മാർ ഉന്നയിച്ച ആരോപണങ്ങൾ ഒരിക്കലും തത്വത്തിൽ ഉന്നയിച്ചതായിരുന്നില്ല. മറിച്ച് ഈ രചയിതാക്കളുടെ കാലത്തെ പ്രത്യേക തന്നെ പ്രവർത്തിച്ച ചില കപട സൂഫികളെ ഉദ്ദേശിച്ച് എഴുതിയതാണ്. അതിനുള്ള തെളിവുകളാണ് അവരുടെ മറ്റ് പുസ്തകങ്ങൾ. മറ്റുള്ളവരെ പോലെ തസവ്വുഫിനെ ശരീഅത്തിന്റെ ശാഖയായിട്ടാണ് ഇവർ മനസ്സിലാക്കിയത്.

ഉമ്മത്തിൽ നിന്ന് പരമ്പരാഗത ഇസ്‌ലാമിക പണ്ഡിതന്മാരെ അപ്രത്യക്ഷമായതോടെ തസവ്വുഫിന്റെ രണ്ട് വ്യത്യസ്ത ചിത്രങ്ങളാണ് നാം ഇന്ന് കാണുന്നത്; ആത്മീയതയില്ലാത്ത ഇസ്‌ലാമും തസവ്വുഫ് ഇല്ലാത്ത ശരീഅത്തും. ക്ലാസിക്കൽ മുസ്‌ലിം പാണ്ഡിത്യ കൃതികൾ വായിച്ചാൽ, ഇസ്‌ലാമിന്റെ ചരിത്രത്തിലുടനീളം തഫ്‌സീർ, ഹദീസ് എന്നിവ പോലെ ശരീഅത്തിലെ ഒരു വിജ്ഞാന ശാഖയാണ് തസവ്വുഫ്.

നബി (സ) അരുളി:

“തീർച്ചയായും അല്ലാഹു നിങ്ങളുടെ ബാഹ്യരൂപങ്ങളിലേക്കോ സമ്പത്തിലേക്കോ അല്ല നോക്കുന്നത്, മറിച്ച് നിങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളിലേക്കും അവയുടെ പ്രവൃത്തികളിലേക്കുമാണ് നോക്കുന്നത്. ” (സ്വഹീഹ് മുസ്‌ലിം, 4.1389: ഹദീസ് 2564).

ഭൗതികവാദവും ശൂന്യതാവാദവും മൂലം ഇരുണ്ട ഒരു ആധുനിക ലോകത്തിനു മുമ്പാകെ ഇസ്‌ലാമിന് അർപ്പിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും തിളക്കമാർന്ന പ്രതീക്ഷയാണ് തസവ്വുഫ്.

വിവർത്തനം: എൻ മുഹമ്മദ് ഖലീൽ

ശൈഖ് നൂഹ് ഹാമീം കെല്ലർ

A Jordan-based American Scholar, Sufi and thinker. Converted to Islam in his 23rd age after his quite long search for truth, engaging with philosophy and atheism. He is a reputed Sunni scholar among the world scholars and the Sheikh of Shadhuli tariqa, authenticated by Sheikh Shaghouri. He is an erudite scholar in philosophy, science, social science and so on. He has also translated the Umdah al salik of Ibn Naquib al misri to English titled as ‘The Reliance of Traveller ‘. The Shadhuli Suhba, organized under his leadership has influenced many Muslims to the path of sufism. In India, AIMIM leader, Asadudhin Owaisi is the coordinator of the suhba